Yara2

We hadden vorige week al op kraambezoek gewild. Maar door de verkoudheid van Cor durfden we het toch niet aan en hebben we het een week uitgesteld. Maar vandaag konden we de lieve kleine Yara met eigen ogen bewonderen. De beelden spreken voor zich.

Van de boerka in de joggingbroek

Een leuk artikel in het NRC van vandaag. De stichting Start to run wil moslima's aanzetten tot hardlopen. Al 150 vrouwen hebben de cursus gevolgd. Ik weet hoe leuk hardlopen kan zijn, dus vind het leuk dat er moeite gedaan wordt om dit moslimvrouwen ook te laten ervaren. Sommige zijn nog niet toe aan een trainingspak en dragen een djeballa. Goed dat dat kan want de sportkleding komt vanzelf wel. Het blijkt dat het hardloopgebeuren de vrouwen uit hun isolement haalt. Aanvankelijk waren ze toch wel bang voor het hun eigen gemeenschap en werd er gestart in de voetbalkantine bij de sportvelden, tussen de autochtonen. Nadat ze met een avondloop in Amsterdam hadden meegedaan en daar hartelijk ontvangen werden door de autochtone deelneemsters hebben veel van deze vrouwen hun jurk verruild voor een trainingsbroek. Een knap staalte van integratie dus. Jammer dat er dan toch Marokkaanse mannen zijn die dit maar niks vinden en zeggen dat ze de islam te schande maken. Aan de houding van de mannen zal dus nog gesleuteld moeten worden. Het is een positief artikel en het zou fijn zijn als deze vrouwen door het verkregen zelfvertrouwen (Ja, dat krijg je door hardlopen) hun sociaal-economische positie zou verbeteren

De eerste sneeuw

Hoe spannend als je voor het eerst in je leven sneeuw ziet. Poes Tosca heeft dat vandaag ervaren. Helaas was het al donker toen we thuiskwamen en de sneeuw al een stuk gedooid, maar het was er niet minder spannend om. Eerst bij de keukendeur blijven staan en verbaasd kijken naar de sneeuwvlokjes die op je snuit vallen. Als blijkt dat dat niet gevaarlijk is, de eerste stapjes in de sneeuw. Dat is veel linker. Heel voorzichtig vervolgt ze haar weg. Ze blijft op haar hoede en sluipt door de tuin. Kijkt nog eens om haar heen en besluit dat ze dit nog niet aankan. Snel glipt ze naar binnen en vlucht in een veilige slaap.

Bewoners van Oegstgeest

Kasteel Oud-Poelgeest
Groene kerkje (foto Hanneke van Werkhoven)

Alweer een stukje geschiedenis. Vanavond gaan 1300 jaar terug in de tijd en vragen ons af wie de bewoners van Oegstgeest waren. Waar komt de naam Oegstgeest vandaan. Antwoord op deze vragen geeft Drs. F. Zeiler, historicus die hier studie naar gedaan heeft en in een uitverkochte zaal van K&O zijn verhaal doet.

De volgende tekst is niet van mijzelf maar heb ik van geolocatie.nl gehaald.

OEGSTGEEST

Het gedeelte geest in de naam verwijst naar de geestgronden, die in de zeventiende eeuw werden afgegraven ten behoeve van de stadsuitbreidingen van Leiden. Over het gedeelte Oegst bestaat meer onduidelijkheid. Er gaan hierover verschillende verhalen de ronde. De naam werd vroeger ook vaak gespeld als Oestgeest of Oostgeest, wat zou kunnen wijzen op de geografische ligging van het dorp: ten oosten van de geestgronden. De oudste aangetroffen spellingswijze, in een kopie van een goederenlijst van de Sint-Maartenskerk te Utrecht uit de tiende eeuw luidt echter Osgeresgeest. Dit zou op een oorspronkelijke bewoner en eigenaar van het grondgebied kunnen duiden: Osger.In de Middeleeuwen sprak men overigens ook wel van de kerk van Kerckwerve, als men de Oegstgeester parochiekerk bedoelde (tegenwoordig het Groene Kerkje).

Oegstgeest is één van de vroegst bewoonde gebieden van het kustgebied. De vroegste sporen van bewoning zijn in 1946 aangetroffen in een uitloper van een strandswal in de Elgeesterpolder, waar in de tweede eeuw na Christus een Bataafse nederzetting gevestigd was.Het is niet zeker of het grondgebied van Oegstgeest ook hierna constante bewoning heeft gekend. In de negende eeuw stond op de plaats van het huidige Groene Kerkje een volgens de legende door Willibrod gewijd kerkje. De aanwezigheid van dit kerkje en van bezittingen van de Sint-Maartenskerk te Utrecht doen vermoeden dat zich hier een voor die tijd tamelijk dichte bevolking bevond.Van de elfde tot de veertiende eeuw heeft Oegstgeest een periode van vooruitgang beleefd, die werd onderbroken toen Leiden als stad opkwam. Door belemmering 'van nering en ambacht' en het weren van bebouwing op zekere afstand van Leiden werd Oegstgeest in zijn ontwikkeling gestuit. De ambachtelijkheden Oegstgeest en Poelgeest die al in de tiende eeuw worden genoemd, werden in 1399 verenigd, omdat zij door de achteruitgang van de bevolking hun belasting aan de graaf van Holland niet meer konden voldoen. De grenzen van Oegstgeest liepen tot de negentiende eeuw tot de wallen en singels van Leiden.In de negentiende en twintigste eeuw moest Oegstgeest steeds meer grond afstaan aan de zich snel uitbreidende stad Leiden. Oegstgeest bestond tot het begin van de twintigste eeuw uit verschillende losse kernen: De Kerkbuurt' of het Oude Dorp (bij het Groene Kerkje), de Leidse Buurt, onderverdeeld in de Pen (bij de Beukenhof) en de Punt (bij het kruispunt Rhijngeesterstraatweg/Geversstraat), de Poelgeesterbuurt of de Kwaak (bij kasteel Oud-Poelgeest), de Morsbuurt (geannexeerd door Leiden in 1896) en tot slot de Bazar en de Rijsjes (nu behorende bij Rijnsburg). Tussen deze buurten waren hooguit wat verspreid liggende huizen en boerderijen te vinden. Pas na 1900 ging men de tussenliggende gebieden bebouwen. Eerst het Wilhelminapark, vervolgens het Prins Hendrikpark (rond 1915), het Julianapark, Oranjepark en Emmapark (1920-1950), Buitenlust ofwel de Indische Buurt (1925) en de buurten bij de Grunerie en tussen Emmalaan en Lange Voort (jaren '50). In de jaren zeventig bereikte men het Oegstgeester Kanaal. Daarna verrees Haaswijk en de Morsebel in de jaren 80 en 90. In de eerste jaren van de 21e eeuw is begonnen met de nieuwste wijk Poelgeest, gelegen tussen kasteel Oud-Poelgeest en de Merenwijk van Leiden.

Yara

Welkom lieve Yara,

We hebben met spanning op je komst gewacht. Je hebt het je moeder niet echt makkelijk gemaakt, maar we zijn blij dat het met jullie helemaal goed gekomen is.

Herman van Veen zong het al: De wereld is niet mooi, maar jij kan haar een beetje mooier kleuren. Zie maar eens hoe jij opa kan laten stralen! Wat een verjaardagscadeautje.

Alkmaar

Het hofje van Sanoy. Boven in de toren kan je
romantisch dineren (maximaal 4 personen)

Het splinterhofje

Het enige oude mannen hofje
De Waag
Het Wildemanshofje

Alkmaar is voor mij niet een onbekende stad. Vroeger gingen we regelmatig op bezoek bij tante Miep. Tante Miep was geen echte tante, maar een vriendin van mijn moeder. Ze woonde in een klein oud huisje aan de Geestersingel en had opgestoken zwart haar en haar wenbrauwen waren een geverfd zwart streepje. Later heb ik voor mijn opleiding nog lessen gevolgd in het ziekenhuis wat nu medisch centrum Alkmaar heet, waar een lerares die klein van stuk was haar tekort aan lichaamslengte compenseerde door groots bitcherig gedrag.
Weer later volgde ik 's avonds wat cursussen en tegenwoordig kom ik er om familie of vriendinnen te bezoeken.
Vandaag gaan we met dezelfde vriendinnen een stadswandeling doen. Gids Jan Schouten staat ons bij het gulden vlies al op te wachten. Hij loodst ons langs allerlei interessante plekjes en pandjes en hoewel het een mooie zonnige dag is, krijgen we het na 2,5 uur toch wel koud. We staan immers vaak stil om zijn uitgebreide verhalen aan te horen. Het is leuk om de stad eens op een andere manier te bekijken en stil te staan bij de rijke geschiedenis van deze stad. Ik weet niet waarom gids Jan ons (drie vrouwen en een man) door de roze buurt moet leiden. Voor zijn eigen lol? Het is er heel druk. Sneu hoor, lopen wij tussen al die mannen die in plaats van gezellig met gezin of vrienden op stap te gaan op hun vrije zondagmiddag hongerig de waar achter de ramen bekijken. Afijn ons blik dan maar op de waag richten vinden die mannen waarschijnlijk ook prettiger. Nog het huis met de kogel en dan zijn we alweer bijna bij het eind van de wandeling. Bij Marjo drinken nog een aperatief vóór we lekker gaan eten bij Australian dining and wining Het is een klein maar heel gezellig restaurant waar een Nederlandse kok smakelijke gerechten klaarmaakt zoals krokodil, kangaroe streaks en Emu. Als je veel van Australië houd, heb je veel met de enthousiaste eigenaren gemeen.

Pantry Pantings (duik in je kast)

Laat mij je kast zien en ik zeg wie je bent. Dat heeft Baking Soda misschien gedacht toen ze dit event organiseerde.
Het is altijd goed om regelmatig je kast in te duiken. Niet zozeer om eens lekker op te ruimen of schoon te maken maar om de houdbaarheid van al die pakjes en potjes te controleren. Zo had ik ooit een pakje in de kast staan om een hartige taart te maken. Altijd makkelijk als je onverwacht visite krijgt of iets dergelijks. Maar die onverwachte visite kwam maar niet en ik was het pakje allang vergeten tot ik jarig werd en een hartige taart wilde maken. In plaats van zelf deeg maken bedacht ik dat ik achter in de kast nog zo'n pakje had staan en besloot dat te gebruiken. De vulling was allang klaar toen ik aan het deeg begon. Het voelde wel raar en slap aan. Ik vertrouwde het niet en ging toen pas naar de houdbaarheidsdatum op zoek. Onderop stond het. Ik kon mijn ogen niet geloven. Wat bleek? De uiterste datum was al VIER JAAR verstreken. Had ik het al zo lang? Dan had ik het ook al twee keer mee verhuisd!
Ik op een hol naar de buurtsuper die (ik woonde daar nog niet zo lang) tussen de middag dicht was. Ook dat nog. Met de taart is het helemaal goed gekomen en sindsdien duik ik wat vaker in mijn kast.