Hectiek

Het lichtblauwe vest

Het hoort bij de moderne tijd. Stress. Drukte. We willen veel, denken ook veel aan te kunnen maar de meeste dingen kosten toch meer tijd dan je denkt. Er zit 24 uur in een dag, maar de minuten lopen als zand door je handen. Toch doe je allerlei toezeggingen, maak je afspraken en het zijn allemaal zaken die je leuk vind en graag doet, maar soms stijgt het naar de lippen.
Dit is zo'n periode. Een verslag wat je beloofd te schrijven. Een trui die je beloofd hebt voor je moeder te breien en wat je persé voor de Kerst klaar wilt hebben. Het brood dat je zelf wilt bakken en niet bij de bakker wilt halen. Het jasje wat je zelf gaat maken omdat het echt een heel simpel patroon is en de stof van materiaal dat je niet hoeft af te werken. De kerstkaarten die je zoals alle andere jaren zelf wilt maken en al roept Cor elk jaar, zullen we ze dit jaar maar niet kopen? Nee, geen haar op je hoofd die daar aan denkt. Al die lieve vrienden die al tijden niets meer van je hebt gehoord, de verjaardagen die je toch wilt bijhouden en voor je het weet nadert de vakantie met rasse schreden, waar je ook het nodige aan wilt doen. Het hardlopen wil je niet laten schieten, en het werk is met 36 uur ook niet altijd gedaan en je bent op een leeftijd dat je toch ook de nodige uren slaap moet hebben.
Gelukkig is het ons gelukt om sinds een aantal weken weer hulp voor de huishouding te hebben dus die zorg valt weg. Weinig in huis doen en toch in een schoon huis wonen. Wat een luxe. Tot nu toe zijn de deadlines die ik voor mezelf gesteld heb allemaal gehaald en kan ik rustig op een doordeweekse avond een beetje gaan bloggen. Stress? Mwahh, heb ik eigenlijk geen last van. Het is wel druk, maar ik heb alles goed onder controle. Het verslag is gepubliceerd. Het vest is af. De kaarten liggen bij mijnheert TPG post, de verjaardagen waren super gezellig en het jasje neem ik toch niet mee met de vakantie dat komt in januari wel..... Stof voor het jasje